Zorg Goed Voor Mij: Een Oproep aan Mijn Nieuwe Baas

 

Heb je een buitenlandse zwerfhond geadopteerd? Dat is geweldig, maar het brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee.

 

Steeds vaker hoor ik mensen zeggen: "We hebben geprobeerd iets goeds te doen voor een arm hondje uit het buitenland. Hij of zij is nu twee maanden bij ons, maar lijkt niet gelukkig. Ze is altijd bang, luistert niet, en blaft bij elk vreemd geluid." Mijn reactie daarop is simpel: "Wat waren je verwachtingen?"

 

Ik (de hond) heb een lange reis gemaakt naar een nieuwe wereld, naar een thuis, naar een beter leven. Andere honden hebben me echter verteld dat zo’n reis soms eindigt in een nachtmerrie. Daarom vraag ik je: zorg goed voor mij!

 

Ik was een zelfstandige straathond, grootgebracht zonder of met weinig contact met mensen. Mijn wereld bestond uit harde straten en schaarse middelen. Alles wat ik nu meemaak, baseer ik op die ervaringen. 

 

In mijn wereld betekende gevaar dat ik moest vluchten, ook voor mensen—vooral mannen. Vluchten was van levensbelang. Degenen onder ons die in een asiel zijn opgegroeid, kennen slechts het opgesloten zitten in een hok, verstijfd van angst. Zonder liefde. Dus, alsjeblieft, zorg goed voor mij...

 

Ik heb een lange, stressvolle reis achter de rug van duizenden kilometers per bus, auto of vliegtuig. Ook al werd er onderweg goed voor me gezorgd, het was voor mij alleen maar stress. Ik wist niet dat deze reis me naar een nieuw, gelukkig leven zou brengen. Jullie wereld is compleet vreemd voor mij. Velen van ons hebben nog nooit binnen in een huis gewoond. Stofzuigers, tv’s, mixers en koffiemachines: al die geluiden kunnen ons ontzettend bang maken.

 

Neem daarom de tijd voor adoptie. Een hond op zaterdag adopteren om maandag weer fulltime te gaan werken, is echt geen goed idee! Na die lange, spannende reis kom ik in een vreemd huis terecht. En dan, 48 uur later, zit ik alleen. Komt er nog iemand terug? Zorg ervoor dat de boodschappen al gedaan zijn, zodat we die eerste dagen samen kunnen doorbrengen.

 

Veel van ons hebben nog nooit een halsband of tuigje gedragen. Een veiligheidstuigje is het beste: het heeft een extra riem rond mijn buik, waardoor ik niet kan ontsnappen (en geloof me, we kunnen uit bijna alles ontsnappen!). In de eerste maanden is een normale lijn het veiligst. Een uitrollijn kan uit je handen glippen, en dat schrikt ons enorm af. Je kunt ons ook aan jezelf vastmaken voor extra veiligheid. Een GPS-tracker is ideaal voor angstige honden.

 

In de auto, zorg ervoor dat ik altijd vastzit voordat de deur opengaat. Een transportbox of bench kan mijn veilige plek zijn tijdens de reis.

 

Zorg er thuis voor dat er geen ramen of deuren openstaan, en controleer dat de tuinomheining goed dicht is. Wij vinden elk gaatje!

 

We hebben ook nooit geleerd om buiten onze behoeften te doen. Tot nu toe deden we dat waar we stonden. Word alsjeblieft niet boos als we binnen iets doen. Geef ons de tijd om te leren. Ga samen met ons naar buiten of naar de tuin, zodat we rustig kunnen wennen aan het idee dat we onze behoeften buiten moeten doen.

 

Sommige honden voelen zich meteen thuis. Anderen verstoppen zich dagenlang onder de tafel of de bank. Forceer ons niet. We hebben tijd nodig. Geduld en inlevingsvermogen zijn hierbij essentieel.

 

We begrijpen nog niet dat deze reis ons naar een beter leven heeft gebracht—naar een gouden mandje en een liefdevol thuis. Onze wereld is compleet op z’n kop gezet. Geef ons de tijd om jullie te leren vertrouwen, en om te leren dat we hier veilig zijn. Help ons daarbij, en zorg goed voor ons.

 

Ervaring leert dat een adoptiehond gemiddeld drie tot tien maanden nodig heeft om zich volledig aan te passen aan zijn of haar nieuwe situatie.

 

Vanaf nu hoef ik niet meer voor mezelf te zorgen. Jij geeft me veiligheid, rust, liefde, water en voedsel. Dank je wel voor deze kans.

 

Alsjeblieft, zorg goed voor mij . . . . . . .